به خاطر دارم از سوی SEC [کمیسیون تنظیم مقررات اوراق قرضه و مبادلات ایالات متحده] با من تماس گرفتند. احضار شدم و مورد بازجویی قرار گرفتم، اما با وجود سوگندی که خورده بودم، فقط دروغ گفتم. مامور SEC از من پرسید: آیا تا به حال پول دریافت کرده‌اید؟ و من گفتم: خیر؛ و این زمانی بود که فهمیدم اولین قدم اشتباه را برداشته‌ام.

پس این اتفاق فقط یک بار رخ داد؟ یا تکرار هم شد؟

این کیف پر از پول، فقط یک قدم غیرقانونی بود. حتی پس از دریافت آن، هنوز سایر کارها را به صورت کاملاً قانونی انجام می‌دادم. این فقط یک نشانه کوچک روی رادار بود! اما همین اتفاق، درها را باز کرد؛ همین یک قدم؛ و بعد از آن، شما قدم‌های بزرگ‌تر و بزرگ‌تری بر‌می‌دارید، بدون آنکه آگاه باشید، و به کارهایی دست می‌زنید که حتی فکرش را هم نمی‌کردید. بدتر اینکه همه این کارها، کاملاً درست به نظر می‌آید.

‌قبلاً گفته‌ای که 95 درصد از کارهایت، کاملاً قانونی بوده است. تا به حال با خودت فکر کرده‌ای که اگر قانون‌شکنی نمی‌کردی، چه اتفاقی می‌افتاد؟

خدای من! حالا 10 تا 20 میلیارد دلار سرمایه داشتم. خیلی احمق بودم. همه چیز را نابود کردم. الان، فقط کمپانی استیومدن، 5  /3 میلیارد دلار ارزش دارد و وقتی سهامش به صورت عام عرضه شد، من مالک 50 درصد آن بودم؛ اما به خاطر کارهایی که کردم، ناچار شدم سهامم را بفروشم. 

خنده‌دار اینجاست که جنبه مجرمانه کاری که کردم باعث شد، به سرعت، اندکی پول بیشتر به دست بیاورم. اگر این کار را نمی‌کردم به جای به دست آوردن 50 میلیون دلار، 30 میلیون دلار به جیب می‌زدم. فرقش چه بود؟ می‌توانستم تا ابد باقی بمانم. خیلی احمقانه بود. خیلی احمقانه.

‌تصور می‌کنی بین کاری که تو می‌کردی و بانکدارهایی که به دنبال افت شدید اعتبار، به فروش اوراق قرضه با پشتوانه رهنی (MBS) روی آوردند، تفاوتی وجود دارد؟

نه، به نظر من هیچ فرقی وجود ندارد. شباهت این دو، از این جهت باور نکردنی است که آنها به مشتریان خود توصیه هم می‌کردند که این اوراق را بخرند. کارشان به این معنی نبود که پشتوانه‌ای وجود نداشت؛ وجود داشت،؛ مثلاً معنی‌اش این نبود که یک خانه واقعی پشت اوراق نیست، اما کیفیت پشتوانه‌ها پیوسته بدتر و بدتر می‌شد.

در پایان کار، بزرگ‌ترین اشتباهی که مرتکب شدم خیانت در امانت بود. منظورم این است که مشتریانم را در اولویت قرار ندادم و به آنها چیزی را فروختم که خودم قیمتش را بالا برده بودم. دقیقاً همان چیزی که در مورد تعهدات عظیم رهنی در سیستم بانکی رخ داد؛ یعنی همین مبادلات اعتباری. دقیقاً شبیه به هم هستند؛ آنها اوراق قرضه بی‌ارزش فروختند، من هم سهام‌های بی‌ارزش فروختم. البته منظورم این نیست که همه اوراق قرضه فاقد ارزش بودند، همین‌طور که بخشی از سهام من ارزشمند و خوب بود؛ اما در کل، قیمت با کیفیت برابری نمی‌کرد. قطعاً، مشکل در همین نکته بود.

و همزمان به نوعی، به امانت مشتریان خیانت شد. شما می‌توانید هر چیزی را به مشتریان خود بفروشید. ببینید، شرکت‌های مسوول نرخ‌گذاری، پشت دست‌شان می‌خندیدند: خب… قیمت این… این را AAA رتبه‌بندی کنیم، حالا قیمتش می‌شود…

برای کسی مهم نبود، می‌فهمید؟ این احمقانه بود. کار من هم شبیه همین بود. جرم من این بود که سهام را می‌خریدم، دوستانم آن را نگه می‌داشتند، می‌فروختند و دوباره آن را می‌خریدند. بانک‌ها هم همین کار را با صندوق سرمایه تامینی (Hedge Fund) می‌کردند، سرمایه را نگه می‌داشتند، و ارزان می‌خریدند، اما در آن سیستم هیچ‌کس به زندان نیفتاد.

‌اما شما به زندان افتادید در حالی که بانک‌ها به قید ضمانت دولت به کار خود ادامه دادند… 

حقم بود که به زندان بیفتم. متوجه هستید، حقم بود!

‌به نظرت، این ناامیدکننده نیست؟

می‌دانم. فکر نکنم این اتفاق بیفتد (یعنی بانکدارها به زندان بروند)، درست است؟ و این مردم را ناامید می‌کند.

‌خب بگذریم. فیلم زندگی تو، یک موفقیت استثنایی بود. کی توانستی آن را ببینی؟